از کتاب یادم کن امشب
چو مرا یار سفر کرده ز خفیا آید
قصر فردوس مرا گو که به دنیا آید
دلبر ما چو به کف لاله بگیرد همه مست
چشم شیدا همه چون نر گس شهلا آید
بشنو از گوشه می خانه که بر کلبه عشق
دل بر افروخته چون آتش موسی آید
طوطی دل همه سر گشته پی دانه دام
تا مگر چشم ثریا به تماشا آید
آه اگر جان سفر کرده به تن باز آید
جلوه عشق چو بر گنبد مینا آید
چو مرا خال لبش باز قرارم ببرد
گویی از غلغله اش محشر کبری آید
شب و پیمانه و بر طعنه رندان سر خوش
به امیدی که مرا آن بت رعنا آید
از کتاب یادم کن امشب
ای دل که چو پیمانه به هر درد دوایی
بر پای تو صد فتنه کند تیغ جدایی
هر خون کنی اش بر دل ما باز عزیزی
دردی و چو درمان و بر این خانه بلایی
ای دل تو طببیی چو بر این دیده تب دار
هر چند بر این سینه نیابی چو وفایی
بر نسخه عشقی و گرفتار غزالان
باشد که بر آن باز رسد نای و نوایی
ای دل تو به می خانه من چشمه نابی
تا بوده بر این چشمه مرا آب بقایی
ای دل به جز این آه سحر نیست مرا کس
افسوس که ماهی چو ز این دیده جدایی
هر روز و شبم گردش چشم است به هر سو
کز گردش آن باز ببینم به کجایی
از کتاب یادم کن امشب
بر این گردون مرا نام آوری کو
که بر هم ریزدش یک لشکری کو
به تو گفتم بمیرم بر غم دل
تو گفتی دل بمیری دلبری کو
مرا بر کام تلخت نوشه دادی
جز این نوشه مرا آن دیگری کو
مرا اهل دل و اهل نظر نیست
تو گو بر دیده ام افسونگری کو
مرا بر حلقه مستان رهی نیست
که بر این حلقه گو انگشتری کو
عنان از کف به در دادی دل من
بر این فرزانگی کَر و فری کو
دل از دیوانگی هرگز ننالد
که چون دیوانه باشی کیفری کو
از کتاب یادم کن امشب
عشق مدهوشم کند عقلم دهد سامان مرا
این طبیبان می کنندم هر زمان درمان مرا
تا مرا بر چشمه خون دیده سیرابم کند
گه خموش و گه خروشم میبرد زندان مرا
آه من بر نیمه شبها کر کند گوش فلک
تا که سیرابم کند بر چشمه حیوان مرا
نازنینم زخمه نازش بنازم چون هنوز
می دهد بر ناز چشمش رنج بی پایان مرا
گاه بر سوز دل و گاهی به یک ساز غزل
می شود آفاق یک سر بر خط فرمان مرا
بر تسلیهای عشق و گاه بر پرگار عقل
آورد بر شوق هر دم خاطر یاران مرا
عقل را بر مرکب دل چون کند داد سخن
عقل گو بر عشق هردم می کنی انسان مرا
از کتاب یادم کن امشب
خنجر مژگان یارم دلنواز و دلنشین
قصد جانم می کند بر خنجر خود نازنین
تا مرا آرد به لب جانم به هر ناز و نواز
می برد بر زلف خود جانم به رب العالمین
نازمش یارم که ناز است و نغذ و نازنین
یک جهان بر دام ماند چون شکاری بر کمین
بر شب تارم مرا گاهی چنان است و چنین
یار ما بر زلف مشکینش بُود هر طره چین
نیست بی روی رخش بزمی چنان بر خوان ما
زلف معشوقی ندیدم اینچنینش خوشه چین
دل به داغ عشق و بر چشمک چرانی سوی یار
چشم اختر هم بتابد از فروغش چون نگین
کام ما را بر شراب هجر تلخش می کند
این غزال از خال لعلش بر عذابم اینچنین
