از کتاب صدای سخن عشق
کوی می خانه مرا باز به خود می خواند
خواب مهراب عجب حال و هوایی دارد
من خمار و شب و ساقی همه در خدمت من
خواجه را بین چه تمنای دعایی دارد
شمع بی جانم و هیهات که پروانه دل
پیر و بر زلف بتان چشم چرانی دارد
از بر پیر به می خانه نشینم همه مست
نقش شیدایی ما هم چه صفایی دارد
آتش دل همه بر چشمه نوشین سیراب
هر که چون من سر سودای وصالی دارد
اشک عشاق روا نیست چکانیش به غم
آخر این دیده دل و سینه خدایی دارد
هستی
