من همان پیرم که بر میخانه خو کرده دلم

ما که رندیم به میخانه بمانیم که چه
دیده بر سینه ی پر آه سپاریم که چه
گوهر عشق به میخانه فروشند به می
دانه ی معرفت اینجا چو بکاریم که چه

سلام
سلامی به گرمی تک تک آدمهایی که از جنس آب و آتش و خاکند
از جنس غروبند و از جنس دلتنگی
سلامی گرم به همه آنهایی که سری به دل من می زنند
می دانی حال عجچیبی است شاعر باشی، عاشق باشی و دلی برایت بتپد
تازه می فهمی دنیا جای با ارزشی است برای همه آنهایی که عاشق می شوند
و اینک من میانه این راه در پس سی بهار سراسر پر عشق
چون زمزمه ای هستم در دوردستها،درتاریکی و در پس هر نجوا
سری به دلم بزن.