دولت حاجات

                                                                                                    از کتاب شیدایی

خیز تا قصه این عشق به جنات بریم

                             این سفر نامه غم تا به خرابات بریم

خیز تا اشک شود نامه نویس من وتو

                           قاصدی نیست کزین فتنه مکافات بریم

مزرع دیده عجب سوخت به چوگان رخت

                      این همان معرکه باشد که به هیهات بریم

گر جهان نیک وبدش قسمت ما بود دمی

                        نغمه ای ساز که نایش به سماوات بریم

شب همه چشم و چراغ فلکش بر سر ما

                         تا کجا شرح دل خون همه سوغات بریم

واژگون گشت سپهر از خم مژگان تو وای

                            خیز تا بخت همایون چو به غایات بریم

نافه زلف تو راچشم و چراغ است به راه

                            خیز تا سجده بر آن دولت حاجات بریم

غم مخور

                                                                                                  از کتاب شیدایی

(یوسف گمگشته باز آید به کنعان غم مخور)

                               کلبه ما هم شود باغ سلیمان غم مخور

چرخ گردون را به روزی می شود بر کام ما

                      درد هجران می شود گاهی چو آسان غم مخور

بگذرد این و رسد روزی دگر بر عاشقان

                          طوطی دل را شود روزی غزل خوان غم مخور

می بیاور ساقی میخانه امشب تا سحر

                             نوبت مستی شود روزی به پایان غم مخور

لاله را بر باغ داعم نیست پیوند خزان

                              می رسد بر باغ ما روزی بهاران غم مخور

بر شب هجران رسد صبح وصالی عاقبت

                        صبح وصلم می رسد از شام هجران غم مخور

درد بی درمان به روزی میشود درمان به عشق

                          عشق را درمان شودروزی به ایمان غم مخور

دلجو

                                                                                         از کتاب یادم کن امشب

شراب و ساقی و محراب ابرو

                       شمیم زلف یار و جعد گیسو

بده ساقی شراب نابم امشب

                        بود میل دلم بر چشم جادو

به جز بر جعد گیسویش نبینم

                   که چون بینم ز دیده گیرمش رو

نسیم مشک زلفش می برد هوش

                  که چشم دل بود بر چشم مهرو

به تیر غمزه نازش شدم صید

                         اگ چه مر غکم بر دام ابرو

دو صد فتنه مرا افتد بر این جان

                       چو گیرم دامن آن سرو دلجو

بر آب دیده شویم جام مینو

                   کشم خون جگر بر چشم و ابرو

دل از دلبر ننالد غیر جعدش

                      که پیرم کرده خال لعل هندو

روزگار

                                                                                         از کتاب یادم کن امشب

گفتمش چون دلبری دل می برد از من قرار

                               گفت جانا عهد ما را می برد تا پای دار

چون کنم با بخت خواب آلوده چندی سازگار

                           می به جام لاله می ریزم گه و گاهی کنار

من به هر شب می کنم بر آب چشمم غسل خون

                             سر به سوی آسمان نالم ز دست روز گار

آتشی در سینه می سوزد که خرمن سوزدش

                                 کی رسد تا روزگاران آردش از من دمار

در تنور دل که جای کوره حداد نیست

                                مرغ دل را جای گلزار می برد بر پای دار

ای سحر دیدار یار امشب مکن از من دریغ

                                 بار دل بندم من از این شهرو ازدیدار یار

ای فلک دل بی فروغ و کوکب بختم به خواب

                                    گه بنالد مرغک دل بر لای لای روزگار

دامن حسرت

                                                                                         از کتاب یادم کن امشب

تا چند خورم خون دل از نرگس شهلا

                                 تا چند  کنم  بر  دل پتیاره  مدارا

خواهم که به نالیدن این زخمه همه شب

                              نوشم ز لب ساقی و هر ساقر مینا

من پیر خراباتم و بر کنج خرابات

                         سوزد همه این سینه بر آن شعله سینا

این زلف کمندین که بدادم همه بر باد

                            داند که چه ها می کشم از طره لیلا

شب ها گله زلف چنان زخمه سازیست

                             بشنو که فلک خوان مرا برده به یغما

شب ها منم و سوز و گداز دل گلگون

                             داغ است مرا سینه چنان از بت رعنا

پرورده مرا عشق چو بر دامن حسرت

                               تا عشق بزایم همه چون آدم و حوا

جلوه پروانه

                                                                                        از کتاب یادم کن امشب

تا مرا زخمه عشق است به می خانه بیا

                          نوش دارو شده بر زخمه و مستانه بیا

عمر یک روزه مرا مهلت فردایی نیست

                             تا مرا باز نفس مانده بر این خانه بیا

نازنینم همه بر ناز تو یک عمر به دام

                           دگر اکنون همه بر ناز و بر این دانه بیا

بر شب هجر چنان بلبل سرگشته منم

                             دامن افشان همه بر جلوه پروانه بیا

تب عشقت همه آرد به لبم جان آخر

                              تا گذارم همه جان بر لب پیمانه بیا

همه دل بسته چو بر طره دلبند تو دل

                              ای بنازم همه دل فاخر و فرزانه بیا

زخمه هجر مرا بوسه لعل تو شفاست

                            تا بر این بوسه شوم بر در جانانه بیا

دل نوشته

آن سو کسیست که بر بغبغوی کبوتران صبح بخیر می گوید

ودر دعای شام گاهی در عطر شکوفه گیلاس غرق می شود

و در این سو

منم که حیله گرانه بر هره پنجره

کبوتران را تازیانه می زند

چه هراسیست مرا آن گاه که زمان می گذرد

و در آیینه بزرگ اتاق

تصویری از خویش را

چه نا شناخته و گنگ به نظاره می نشینم

حتی قاب عکس چوبین هم با اندوه آیینه را می پاید

آن گونه خواهم بود که هیچ زنی تا حال نبوده

عشقم را نازک اندیشی ام را

آن گونه که در شعر هایم سروده ام

در پس نگاه خیره محبوبم جای خواهم داد

و شرابی تلخ از عشقی بی پایان بر خواهم گرفت

وبه سلامت بادمان خواهم نوشید

چه باک اگر عشق نه آن رویایی باشد نه آن

موهبتی که برایش زیسته ام

وقتی همه چیز خاموش می شود محو می شود و خاکستر

من پایان ابیاتم را سروده ام

باده پرست

                                                                                         از کتاب یادم کن امشب

دوش بر باده خوری رشته پیمان چو گسست

                               دیده بر آتش دل سوخت و پیمانه شکست

وانگه از جام لب لعل چنان هر چه که بود

                              ریخت بر کام و مرا دل پی آن شد سرمست

ساقی ام داد مرا باده چو از لعل لبش

                             وه چه شیرین همه کامم شد از آن در الست

چو دل از چشمه نابش همه بر دام شدش

                                  پای این بند دل از پای فتادش همه مست

دوش بر باده خوری پرده اشکم چو گسست

                                 دیده سیلاب شد و در پی ان لاله شکست

رو به مهراب وگهی دل چو به می خانه نشست

                                         دل شوریده ما را احدی نقش نبست

نازنینم دگر از جام چه خواهی بردن

                                      که تو را باز به می خانه کند باده پرست

بگرییم

                                                                                 از کتاب صدای سخن عشق

بازا که بر این خانه دگر بار بگرییم

                        وز بغض گلو بر شب چون تار بگرییم

بازا که به می خانه ز مستی وخماری

                             بر جرعه این جام به نیزار بگرییم

بر گوشه کاشانه ما نیست چراغی

                            بازا که بر این بخت دل آزار بگرییم

ما را غم عشق است بر این خانه که سوزد

                         بر زخمه سوزش همه بر دار بگرییم

شمعی شده بر ماتم این سینه تب دار

                      سوزیم وبر این تن همه تب دار بگرییم

بازا که ز افسانه سراییم همه عشق

                        بر مسلخ این عشق به گلزار بگرییم

خوبا ز خم زلف تو ام بار دگر باز

                         بازا که بر این سلسله مو زار بگرییم

خدایی می کنم

                                                                                   از کتاب صدای سخن عشق

امشبم با درد خود تا صبح زاری می کنم

                       تا سحرگه باده نوشان زنده داری می کنم

هر زمان مارا غم یاران کشد سویی خدا

                              با غم خود دلبران را دلنوازی می کنم

کس مرا بر خرقه مستان نبیند می گسار

                   بس که بر می خانه ترک صد خماری می کنم

گر چنینم می کند می خانه از یاران بری

                           تا توانم پیش یاران عشق بازی می کنم

تا مگر بر داغ یاران تازه گردد خون دل

                          هر کجا با غم گساران همنوازی می کنم

امشبم بر داغ مجنون سر به صحرا گر نهم

                         دیده را تا عرش کوکب بار گاهی می کنم

سر خوش از می خانه ساغر بر این ملک بلا

                             تا به گورم بر نهد یارب خدایی می کنم

عاصی

                                                                                   از کتاب  صدای سخن عشق

تانشان از می و میخانه عیان خواهد بود

                       عاصیان را پی پیمانه امان خوا هد بود

تا مرا کوی خرابات مقیم است هنوز

                       بی رخ ماه تو ام دیده نهان خواهد بود

گر چه رخساره نهان می کنی از دیده هنوز

                     هر کجا در پی تو چشم روان خواهد بود

تا چه بر سنگ صبوری زنمش سینه تنگ

                    سر ما کاسه صبرش چو روان خواهد بود

تا جهان را همه مایل شود از زلف حبیب

                 هر کجا شعشعه عشق به جان خواهد بود

دگرم مژده مژگان تو بر دامن شب

                         آه شبگیر مرا شوق شبان خواهد بود

چشم مارا به خماری مزنش تهمت مست

                          دیده بر نشعه دیدار جوان خواهد بود

کعبه لیلی

                                                                                   از کتاب صدای سخن عشق

بر کرسی می خانه تو را دین به چه کارت

                        آنجا که جز از زخمه می نیست به کامت

تا نشعه ز مخموری و هم خلسه ز خلیا

                            هر خون کنی اش بر دل ما باز حلالت

هر چند گدا یا که تو را جبه شاهان

                                 عمری بکشانیش به تن بار ملامت

پیری همه رسوایی ونیش غم رندان

                              بر خنجر مژگان چه زنی زخم حجامت

سر گشتگی دل همه بهر خم ابروست

                                 کو کعبه لیلی که کنی قصد اقامت

چند است طربنامه نویسی همه بر خون

                            باشد که رسد چشم نگارت به سلامت

بر کرسی می خانه نماز است به هر سو

                                گر قصد چنین کعبه کنی روی اقامت

عشق بازی

                                                                                                   از کتاب شیدایی

دوش یارم همه بر قصد قمار آمده بود

                     بر دل شب همه بر قصد شکار آمده بود

بر در خانه وبر نغمه عشق ومه و شوق

                         همه بر زخمه ساز و پی یار آمده بود

گرچه دیوانگی اش فتنه به جان بود مرا

                        همه بر نقش و نگار و به وقار آمده بود

ره به مینو وبر آن مست وبه یک غمزه شوخ

                         با منش یار به سنتور وبه تار آمده بود

عشقبازی وبر آن غزوه چه جای تب عشق

                     که طبیبم پی یک نسخه به دار آمده بود

تیشه عشق که افسانه شیرین خواهد

                    اینچنین کوه کنی پس به چه کار آمده بود

دوش یارم همه بر قصد دل آزاری من

                        نه به شبگردی وبر قصد شکار آمده بود

دایره عشق

                                                                                                   از کتاب شیدایی

از عشق تو ای دوست کجا دل شودش سیر

                                 از نقش جمال تو مرا بسته به زنجیر

سازم چو به سودای رخت قصر خیالم

                               هم شاه جهانی و همی آفت این پیر

پیرم چو به شبگردی یار آمده ام مست

                              شب نیست مرا مونس این ناله شبگیر

پروانه ام از عشق چناپن سوزم وسازم

                                    بر  دایره  عشقم  و بازیچه  تقدیر

بر طره گیسوی تو اش خیل جهانی

                                آموخته بر بندگی ات عشق به تحریر

بر نقطه خال لبت ای مرغ غزل خوان

                                    بر  بام  سماوات رود پیر زمین گیر

سیمای رخت نقش ضمیر است به هر ساز

                                   بی منت پیمانه و بی حاجت تصویر

دلنوشته ها1

دلبسته ام برای عشقی که مرا تا پای گور خواهد برد

وسینه مسلول مرا پر خواهد کرد از گرد فراموشی

اما......

خاک سرد وگنگ هیچ نخواهد دانست که یادآور

قدم های من و توست

باور کن زمانی می رسد که خسته ای دیگر

از هر چه پیرامونت مانده

اما بگذار بگویم با هر آنچه حیله گرانه است

در تو و گاه شاد است و شفاف

جاودانه ای برای ابد

گذشتم از همه چیز پیرامونم

از شعر ها و لبخند ها و از هذیان های سرشارم

و کور گنگ همچون شبحی خزیدم در دل تاریکی

واین همه مرا به شگفتی وا داشت

آیا این من بودم

الهه سرشار از عشق و شور

که سی سال بر بالش  رویا ها خفته بود

غم عشق

                                                                                          از کتاب یادم کن امشب

چو ز بت خانه برون بر در می خانه شوم

                          همه آنجا چو رسم بر صف پیمانه شوم

چند بر دیده کنم ناله و شیون همه وقت

                    من که بر جرعه می مست وچو رندانه شوم

گوش دل نیست بر این ناله من سنگ صبور

                          نذر کردم پس از این بر همه بیگانه شوم

من که بیمار غم عشقم وبر کعبه به خواب

                             بگذارم که بر این حال به جانانه شوم

دل بیمار مرا نرگس مست تو طبیب

                      تا بر این تب همه بر گوشه می خانه شوم

شب وبر لعله فامت همه آویزم مست

                            مگر از شربت لعلت همه افسانه شوم

سجده شکر که بر دار فلک از پی کام

                                بر در صومعه هم بر لب پیمانه شوم

همه شب

                                                                                       از کتاب یادم کن امشب

ساقی از دست دلت ابر بهارم همه شب

                          چو بر این فر هما خواب وخمارم همه شب

همه بر آه و فغان بر در می خانه و مست

                             به گدایی در این خانه شکارم همه شب

مرغ دل را طلب دانه ودام است چنان

                            که بر این دام چنین غرق قمارم همه شب

رنج ها می برم از خال لب گلگونت

                            بر شکر قند لبت مست وخمارم همه شب

تا چه بر دیده گلگون همه آویزد اشک

                          من که بر چشم روان بر شب تارم همه شب

غرقه اشکم وبر خون جگر دمسازم

                             چون ز هجر تو چنان بر سر دارم همه شب

بلبل دل همه بر شاخه گلزار تو مست

                           شکر یارب که بر این شاخه بهارم همه شب

یار دگر

                                                                                          از کتاب یادم کن امشب

من به غیر از تو ندارم به حرم یار دگر

                         بر خط وخال لبت نیست خریدار دگر

دل دیوانه پی سلسله مویت به عذاب

                         که مرا جز غم تو نیست دل آزار دگر

فوت آبم همه این عاشقی از دولت تو

                        می برم شور جوانی چو به دیدار دگر

ساز دل را همه کوک است به هر نغمه سوز

                      که تو از می کده بیرون شده بر یار دگر

چون ز هجر تو شوم بار دگر بر سر دار

                           نپزیرم به جز از نقش تو رخسار دگر

بر شب هجر تو بس ناله زنم بار دگر

                     که بر این شب نبوَدجز من وشمع یار دگر

زلف معشوق ندیدم که به یک پیچش آن

                              (نرخ یوسف شکند)باز به بازار دگر

دل1

                                                                                         از کتاب یادم کن امشب

منم و ساقی و می خانه و این اهل نظر

                             گر چه بر فتنه برنجاندم این چشمه تر

بگشایش در می خانه خود ساقی مست

                                   تا بگیرم ز دل و دیده دلبر چو خبر

پیچ و تابیست بر این رشته گیسوی حبیب

                           که چنان خون کندش سینه بر خون جگر

می خزم از بر پیمانه چو بر جام دگر

                           بی می ومستی و پیمانه رود دل به هدر

اهل دل را همه بر عشق به جنگ است وستیز

                                نه عجب دار نشینم همه بر اهل نظر

منم وساقی وپیمانه میگون لبش

                             کنم از زخمه عشقش همه درسم از بر

ساقیا نیست به می خانه ات از عشق خبر

                            که بر این خانه چو کس را نکند قصد گذر

                

خدمت عشق

                                                                                         از کتاب یادم کن امشب

بی تو هر غمکده و می کده ویران کردم

                           نه عجب چون هوس قصر سلیمان کردم

گله عشق به می خانه رندان بردم

                               هر کجا شیون دل بود به دامان کردم

اشک چون چشمه بجوشید چو از دامن تن

                           درد دل را همه بر عشق چو آسان کردم

دود آهی شدش این سینه چو بر شعله عشق

                              زان همه آه و فغان کز سر پیمان کردم

گر چه بر نقش تو هر بغض چو پنهان کردم

                                  گله زلف تو بر باده چو مهمان کردم

گر چه بر غمکده دل را همه مسکن دادم

                                قصر فردوس بر آن غمکده بنیان کردم

نشنود کس چو بر این غمکده افغان مرا

                                 که بر آن خدمت عشقت آسان کردم

دلنوشته ها

من نه موجی گذرا بر دریای افکارم

نه آهی بر بوسه های زهر آگین عشقی مقدس

تنها ترانه ای دست آموزم

که میان فوج فاجعه آسودگی می خواهد

جاری تر از آنم که در

آبی مظطرب رودی زلال

در جریان باشم

من دریاها را به آرزو نشسته ام

می توانستم چون جویباری زلال در سراشیبی دشتی بی کران باشم

اما اکنون...

چون گودالی سرشار از هزیان های گِل آلودم.

میان فوج مردگان می خلم

بی منت نگاهی که آزارم دهد

چه آرامند و صبور

تنها دستی به نوازش خواهند و شمعی برای یادبادشان

.سه چیز را دوست ندارم

ترانه ای که میمیرد بعداز آن همه زمزمه

عطر سوخته شعرهایم

و چشمان شیشه ایت که در خاطرم رنگ می بازد.

این گونه مرا به خاطر بیاور

که در شعرهایم بودم

یاسی دلپزیر

شرابی بر روزهای پر اندوه

یا عشقی که مرزی نمی شناسد

نایست  از حرکت قلب من

آیا خسته ای؟

تندتر بزن

زندگی یعنی نبض هر جریان باشی در راکد ترین لحظات

تو برای من همچون عشقی جاودانی

و من برای تو

نه آبی

نه شرابی

و نه حتی بوسه ای

فقط پرده ای بر خوابهای نقره ایت.

سلطنت عشق

                                                                                از کتاب صدای سخن عشق

بر  کرسی می خانه اگر نیست شرابی

                                خود ساغرمی خانه پیمانه پرستم

هوشیار وزان باده سرمست الستم

                           من باده کش ساقی می خانه پرستم

تامشق کنم عشق بر این کوی خرابات

                                      قربانی این کعبه بیگانه پرستم

بر دام طوافش ز خماری بردم هوش

                                  ماندم ز چه پتیاره این باده پرستم

چاک است همه پیرهن از رشته زلفش

                           چون شمع ز سوزش همه پروانه پرستم

تیمار کن ای زاهد شب صبح خمارم

                              چند است بر این زمزمه دیوانه پرستم

تا بغض گلوگیر خورد نوشه ز جانم

                            عهدیست که بر سلطنتش باده پرستم

کمی دورتر

آن طرفتر کمی دورتر از بستر خواب

بین آن همهمه سرد شلوغ

کوچه تبدار سکوت بودو شب میان خلوت خیس خواب آلود

تن من بود تهی و لباسم عریان وصدایم گم بود

و زمان تکرار  حقیر همه بی خوابی

آن طرفتر کمی دورتر از بستر خواب

باغچه از باد پر و خالی بود

کوچه از باد هیاهو می کرد تن خشک درختان به هم می سایید

می تکاند از تن باغچه خرد

وحشت ویرانگی را

و من از دیده حیران  با همه وحشت ویرانی خود

خسته فریاد زدم

آن طرفتر کمی دورتر از بستر خواب

کوچه از باد هیاهو می کرد

و من از قهر خدایان در خواب

چه اَمرداد خزانی بودش

چشمه جادو

                                                                                  از کتاب صدای سخن عشق

شمع جانم همه سوزد به یکی آه جگر    

همچو پروانه که بر آتش سرکش باشد

چه کند دیده که بر گردش دیوانۀ چرخ  

همچو فرهاد  پی  تیشه  بلا کش  باشد

می رسد مژده مرا کز پی ایام دگر

طوطی جان همه شوریده و دلکش باشد

مرغ دل را ز سر دانه ودام است به چنگ    

      وای از این سینه که بر چنبرآتش باشد

طبع من گر همه بر چشمۀ جادو باشی    

خوشترآن است که این چشمه مُنَقش  باشد

همه آویخته بردوش چو این سلسله زلف    

            بر خیالم  که  مرا سینه بر آتش  باشد

امشبم جام تو ریزد همه بر دیده سرشک    

            دیده  بر پرتو جامت همه  آتش  باشد

بنده عشق

                                                                                             از کتاب شیدایی

مرغ باغ ملکوت و به جهان آزادم

                    من بر این دایره از عشق غزلها زادم

قصر آمال به فردوس و مرا میکده جای

                   روزگاریست بر این دخمه ز غم بر بادم

کوکب بخت مرا ماه و مه افروخته بود

                     من بر این کوکبه خود لیلی مادر زادم

من ز آن روز ازل رشته پیمان بستم

                             پای پیمان تو ام بود ز پا افتادم

گردش عشق به پابوس یکی شعله چه سود

                    آتشی بود که دادش همه دل بر بادم

من ستایشگر این آیت نابم به جهان

                    گر چه دیریست از این دایره دور افتادم

خواجه را گفت شبی گوشه می خانه مرا

                     ( بنده عشقم و از هر دو جهان آزادم)

زخمه کاری

                                                                                            از کتاب یادم کن امشب

زخمی زدی بر جان چو مرا زخمه کاری

                        کز دامن دل خون جگرهاست چو جاری

دیدم همه بر خواب چنان سرو دلارای

                  چشمم همه شدچشمه از این نقش نگاری

پیرم همه کرده است مرا نقش نگارت

                             نازم چو بر این پیری و زاری و نزاری

بر خال و خط لعل تو آموخته ام عشق

                     زین عشق مرا غم چو از این دیده فراری

سازش نکند باز فلک بر غم عشقم

                           بر چرخه کج دار فلک نیست مداری

تا دل چو بر این گردش گردون شودش رام

                    حق است بر این دیده در آیی چو به یاری

بر آه و چو بر قافله اشک دوانم

                            باشد که مرا بی کس تنها نگذاری

سوگ مادر

                                                                                   از کتاب صدای سخن عشق
دیده پر خون می کند داغ فراقت مادرم
                       بی تو هر دم جان برآید از نهاد زار من
قامتم بشکسته در هجر تو ای سرو روان
                        کی توانی رخ نمایی بر دل غمبار من
جام زمزم بر گرفتی از می مینای رب
                   بین که خونین گشته مادر دیده بیمار من
جای آغوشت کنون من خفته در آغوش غم
                       از چه مادر گشته ای تو در پی آزار من
مادر امشب بی می لعلت خمارم تا سحر
                     بر سر بالینم امشب نیست دیگر یار من
یکدم امشب کن نگه برناز با من مادرم
                          تا که شاید رام گردد دیده خونبار من
کی فراقت بود مادر یکدمی بر باورم
                     بی تو دیگر نیست روشن دیده بیدار من                 

             

دل نوشته ها

جادو                                                                                   

هزاره ایست که فراموش شده ام

هزاره ایست که آرام و بی التهاب

در گور تنگ شعرهایم جا خوش کرده ام

اما بدان عزیز من

دنیا تنها سایه ایست برای به جا ماندن نقش زرین عشق

بر پیشانی آنان که جادو می آفرینند...

عشق را در آغوش می کشند

و ترانه ها را از دور دستها زمزمه می کنند

این را فراموش نخواهم کرد

تو نیز...

اندوه

عشقی درونم است

چنان که برایم شادیست و اندوه

و من همیشه پاره ای از آن خواهم بود

اما زمانی فرا خواهد رسید که عشق را دیگر پایان راه است

و من دیگر با بوسه های صبحگاهان برایت ترانه ای نخواهم سرود

و تماشای تو را در چشمان خاکستریم دوست نخواهم داشت...

آن هنگام که مرگ پیشانی بلندش را بر بسترم بگستراند.

چشمه نوش

                                                                                   از کتاب یادم کن امشب

دوش مست آمدم از میکدۀ باده فروش
                     خاطر آشفته چو بودش همه از چشمۀ نوش
دوش می آمدم وخواجه مرا دوشادوش
                             قصۀ عشق مرا گفت به هر لالۀ گوش
شب شراب وچو سحر سرزنش زاهد مست
                         مگر از خلسه به هوش آوردم باده فروش
گرچه درویشم و برکنج خرابات به خواب
                                جز به گلزار مرا ناله نیاید به خروش
من خمار و همه بر دامن آهم شب و روز
                                تا مرا عشق کشد باردگر در آغوش
خاطر،آشفته مرا امشبم از طرۀ دوست
                            می برد دامن طبعم همه خَماروخموش
موی ژولیده و این چکۀ اشکم سرچشم
                           همه آفاق برارم به نی و چنگ و خروش

قربانی

                                                                                           از کتاب یادم کن امشب

نقش ماهت همچنان در پرده زندانی چرا

                                سایه زلفت چنان اسباب عصیانی چرا

نای این سینه مرا آشفته دارد گیسوان

                               یار ما بر حجله اش غرق غزلخوانی چرا

نازنینم گیسوان را هشته دوشش همچو مست

                                 کاسه صبر منم بر سنگ پیشانی چرا

بار غم پشت مرا بشکسته چندانم خدا

                               بار پیری هم رسد بر این هوسرانی چرا

دیده را بر حال ویران می شود ویرانه تر

                             دیده را بر آتشت چون گشته قربانی چرا

درد داغی بود ما را روزگاری بر جبین

                                     بر همه احوال دل باز انسانی چرا

دیده را بر آتش جامی گرفتار است هنوز

                                با همه رنج خماری بوسه پنهانی چرا