هذیان

چه آرامشیست سخن گفتن با تو و چه دلپذیر قدم های من و تو

و چه اندازه روشن جاده های خفته در مه صبح گاهی

بعد از پایان رعد

و این همه بی اندازه زیباست  در کنار تو

هزاره ایست که فراموش شده ام

هزاره ایست که آرام و بی التهاب

در گور تنگ شعرهایم جا خوش کرده ام

اما بدان عزیز من

دنیا تنها سایه ایست برای به جا ماندن

نقش زرین عشق

بر پیشانی آنان که جادو می آفرینند

عشق را در آغوش می کشند و ترانه ها را از دور دست ها زمزمه می کنند

با نغمه چکاوکان هر شامگاه

دل سوزاندیم برای همه آن چه که باهم شریک بودیم

برای دنیایی

به روشنی هذیان های مظطرب

عشق مرزی نمیشناسد

من و تو چون تاجی بر سر دنیا نشسته ایم

زخمه دل

                                                                                      از کتاب یادم کن امشب

سر خوش از باده دوشین ره می خانه زدم

                           رو به می خانه و جامی دو سه پیمانه زدم

حرمت خانه عشاق شکستم همه مست

                                داغ این عشق چو بر سینه پروانه زدم

خبرت هست که بر حلقه زلفم شب و روز

                                 همه بر خون جگر طره دل شانه زدم

نه فلک بود مرا همدم و نه ساقی و عشق

                            بس که بر زخمه دل بوسه به پیمانه زدم

من درویش که بر کنج خراباتم و مست

                               چو به دامش به در افتم طمع دانه زدم

چو بر این شهر غریبم همه بیگانه ز من

                                   همه بر خانه خویشم در بیگانه زدم

چو مرا زخم زند سر خوشم از زخمه عشق

                            که بر این زخمه چنان بر در می خانه زدم

جلوه ماه

                                                                                          از کتاب یادم کن امشب

 مدامم مست و خَمارم چو بر این جلوه ماهش

                که آتش می زند جانم همه هجران جان کاهش

دلم یک شب مگر آید به خلوت بر خیال او

                      کند بستان دل خارم چنان از زلف کوتاهش

عجب از خاطرم امشب پریشان خواهدش دل را

                          مرا بر سینه تنگم شرر آید گه و گاهش

به سنتور خیالم دل نوازد نغمه عشقی

                       که در مستی و خَماری بگیرم دامن آهش

چو طو فان بلا هر دم بگیرد دامن جانم

                        امان از دامن اشکم نشیند بر سر راهش

تمنا می کند هر شب دل از غمازه سحرش

                          خدایا کی رسد یارم بخیزد از ته چاهش

خوشم بر رنج هجرانی که امیدم به بار آرد

                          در زندان گشاید تا ببینم روی آن ماهش

مقصود

                                                                                        از کتاب یادم کن امشب

از وصف جمال تو مرا دل همه فرسود

                      بی روی تو هر گز نبود چشمه بهبود

پیرم همه بر پای تو ای آفت جانم

                    کی می رسدش باز زمن وعده موعود

شبها منم و ناله شبگیر بر این دشت

                       بی آتش عشقت دل دیوانه نیاسود

بر باغ تو آنی همه سرو و کل و ریحان

                    اینجا منم و چشمه از خون همه پالود

چون زخمه زنی زخمه کاری همه بر دل

                     تا بام سماوات شود دیده ز خون رود

هر زخمه سوزی که به سودای تو سازم

                (دل را همه خرم کند و جان همه خوشنود)

هر دل که به سیمای تو تصویر کند عشق

                 سیمای تو بیند چو به هر مقصد و مقصود

دولت می

                                                                                      از کتاب شیدایی

امشب از دولت می بر در می خانه شدم

                              بعد عمری به شبی بر لب پیمانه شدم

من به می خانه و ساقی چو به مهراب دعا

                      مست مینوی می اش ساقی می خانه شدم

به نماز آمدم و رو چو به مهراب شدم

                                از همه دام رها تا که چو دردانه شدم

من کجا و لب شیرین و مه و طره دوست

                                  که به یک بوسه آن فتنه فتانه شدم

منم و در لب لعل که بر کنج قفس

                       به دف و چنگ و می اش از همه بیگانه شدم

آخر از دست فلک می سپرم سینه به تیغ

                            من که بر خنجر زلفش ره می خانه شدم

سوزدش جان همه بر حسرت پروانه شدن

                            من که بر بوسه شمع زاده افسانه شدم

خال هندو

                                                                                از کتاب یادم کن امشب

خرابم می کنی هر دم ز خال لعل هندویت

                              همه چندی شکیبایی کنم بر چشم جادویت

مرا دل مست و گه هوشیار ز تار طره تابت

                               مرا بر درد بی درمان حوالت می دهد کویت

خرامان می شود دل را ز آن بالا قد رعنا

                            شراب و شاهد و ساقی تقاضا می کند رویت

دلم بشکستی و جامم هنو زش بر سر احسان

                       خوشست این دل که بنشیند به مهراب دو ابرویت

منم آن پیر کنعانی که بر هجران بنالم زار

                                 مگر آرد صبا بر من دمی ان عطر گیسویت

چه شبها کز دل تنگم خزیدم پای دامانت

                                که شمع دل بر افروزی مگر بر لعل دلجویت

اگر ای ماه کنعانی بگیرم دامن دستت

                              دهم یکسر هزاران جان چو بر یک طره مویت