لاله مژگان

از کتاب یادم کن امشب

 میخانه ات ای ساقی پر باد ز شهد ناب

                     مستان همه بر کرسی از ساقر و می بر خواب

هر کس که خورد جامی از لاله مژگانت

                               بر پرده این مژگان افتد چو بر آب و تاب

هر جا جگری سوزد بر آتش این سینه

                          بیدار نخواهد شد چون لاله به خون غرقاب

از تو همه این آتش ناب است و شرر انگیز

                         از خانه برون ساقی بر شور و شرر بشتاب

مهمان کنش ای ساقی بر باده نابی دل

                                مهمان خراباتم بر مسجد و بر مهراب

تا جلوه کند عشقی بر گوشه این مهراب

                       چون غنچه شکوفا باش بر دامن گل شاداب

شور افکن و دلکش باد میخانه ات ای ساقی

                            بر بوسه هر جامت دل را نشود سیراب

بر دام

از کتاب یادم کن امشب

مرغ دل را چو هوا زد به سرش دام افتاد

                          بهر یک دانه و بر نقل زبان عام افتاد

همه دردا که بر آن چشم سیه چون افتاد

                        همه کام از بر آن دیده چو ناکام افتاد

دل و هم دیده چو بر زلف بتان دست نمود

                        آن یکی از در و آن یک چو ز بامم افتاد

چو دل از صاعقه عشق چو مرغان نالید

                شعله ای شد همه بر جان و بد انجام افتاد

سحرم شد همه بر زلف بتان چون خاموش

                          تا ابد این دل دلسوخته بد نام افتاد

آن شد ای دل که به میخانه چو ره میبردم

                       کار ما بر می و پیمانه سر انجام افتاد

چه کند دل که پی بازی دوران چو فتاد

                     آن شد آخر که بر این دایره بر دام افتاد