برو ای دل که دگر خانه چو زندان کردم
قصر آمال خود اینجا همه ویران کردم
حیف از آن دل که به یک بوسه پیمانه شبی
دیده بد چشمه اشکم همه مهمان کردو
گرچه من سوختم از آتش حسرت همه عمر
اشک ریزان هوس روضه رضوان کردم
ای بسا ناله ناکامی و زاری همه شب
من غافل گله عشق به دامان کردم
در و دیوار و مرا بام فلک چون زندان
باز با یاد تو زندان همه ویران کردم
رندم و مدعی خانه ساقی همه وقت
سال ها خدمت پیمانه چه آسان کردم
شیوه عشق مرا پرس ز هر ناله نی
که بر این شیوه طلب قصر سلیمان کردم
