از کتاب شیدایی
آن چنانم که بر این آتش هجران که مپرس
همه عمریست که سوزم همه نالان که مپرس
من عروس شب و بر بخت گرانم یارب
اشک و آهم همه بر کلبه احزان که مپرس
محرم من نشود عرصه می خانه خدا
این حرم چشمه شومیست به دامان که مپرس
من در این عرصه نه چون شعله که سوزم یارب
آتشی بود بر این موی پریشان که مپرس
طفل اشکم همه بر پای قمارش دادم
شکوه ها دارمش از والی زندان که مپرس
به قمارش همه دادم دل و دینم بر باد
ناله هاییست بر این دیده گریان که مپرس
اینکه بر شوق غزل سینه بر آتش کردم
آنچنان سوختم از آتش هجران که مپرس
