از کتاب یادم کن امشب
دوش بر باده خوری رشته پیمان چو گسست
دیده بر آتش دل سوخت و پیمانه شکست
وانگه از جام لب لعل چنان هر چه که بود
ریخت بر کام و مرا دل پی آن شد سرمست
ساقی ام داد مرا باده چو از لعل لبش
وه چه شیرین همه کامم شد از آن در الست
چو دل از چشمه نابش همه بر دام شدش
پای این بند دل از پای فتادش همه مست
دوش بر باده خوری پرده اشکم چو گسست
دیده سیلاب شد و در پی ان لاله شکست
رو به مهراب وگهی دل چو به می خانه نشست
دل شوریده ما را احدی نقش نبست
نازنینم دگر از جام چه خواهی بردن
که تو را باز به می خانه کند باده پرست
