بی تو هر غمکده و می کده ویران کردم
نه عجب چون هوس قصر سلیمان کردم
گله عشق به می خانه رندان بردم
هر کجا شیون دل بود به دامان کردم
اشک چون چشمه بجوشید چو از دامن تن
درد دل را همه بر عشق چو آسان کردم
دود آهی شدش این سینه چو بر شعله عشق
زان همه آه و فغان کز سر پیمان کردم
گر چه بر نقش تو هر بغض چو پنهان کردم
گله زلف تو بر باده چو مهمان کردم
گر چه بر غمکده دل را همه مسکن دادم
قصر فردوس بر آن غمکده بنیان کردم
نشنود کس چو بر این غمکده افغان مرا
که بر آن خدمت عشقت آسان کردم
