از کتاب شیدایی

مرغ باغ ملکوت و به جهان آزادم

                    من بر این دایره از عشق غزلها زادم

قصر آمال به فردوس و مرا میکده جای

                   روزگاریست بر این دخمه ز غم بر بادم

کوکب بخت مرا ماه و مه افروخته بود

                     من بر این کوکبه خود لیلی مادر زادم

من ز آن روز ازل رشته پیمان بستم

                             پای پیمان تو ام بود ز پا افتادم

گردش عشق به پابوس یکی شعله چه سود

                    آتشی بود که دادش همه دل بر بادم

من ستایشگر این آیت نابم به جهان

                    گر چه دیریست از این دایره دور افتادم

خواجه را گفت شبی گوشه می خانه مرا

                     ( بنده عشقم و از هر دو جهان آزادم)