برگرفته شده از کتاب شیدایی
دوشینه گذشتم ز در میکده معذور
                      پر غلغله بودش چو یکی لشگر مقهور
آهسته گذشتم من و بر بار خجالت
                             از دست خماریِ پریزادۀ مسرور
محرم نشدش کس چو براین میکده با من
                             برروی رخ زرد و براین جامۀ ناجور
یکسو همه خنیاگر و آنسو همه مهجور
                        این طایفه خو کرده چو بر مویه رنجور
نه زنده و نه مرده مپندار که بر عرش
                        اینان نه همان دوزخیانند و نه آن حور
این قوم که بر خانۀ بیت الحزن آیند
                   ظاهر همه پر شور و به باطن همه مخمور
بر قافلۀ عمر سوارند کم و بیش
                  خود قافله دزدند و بر این عرصه سلحشور