علمداری عشق

همه آفاق دگرگون که جهان وارون شد                                بر گرفته از کتاب یادم کن امشب

                     شعله عشق ببین مات و زخون محزون شد

آتشی جوشد از این سینه که بر نعشه عشق

                      دل و هم چشم خدا غرقه غم بر خون شد

امشبم اشک یتیمان کندش مشک پر آب

                              که قد قامت رعنا همه بر کارون شد

شاه دین جلوه دل رفت چو بر دشت بلا

                         به علمداری عشق حیرت هر مجنون شد

سوزساز دل دلخسته به امشب تو مپرس

                          گل دردانه به خون از چه خدایا چون شد

دین ودل میرودش غرقه محزون وبلا

                        فلک ای شعبده باز از چه ستم قانون شد

همه آفاق دگرگون که جهان بی ماهش                                       

                     آتشی شد همه بر چرخ و شرف مدفون شد

بیت الحزن

                                                                                         برگرفته شده از کتاب شیدایی
دوشینه گذشتم ز در میکده معذور
                      پر غلغله بودش چو یکی لشگر مقهور
آهسته گذشتم من و بر بار خجالت
                             از دست خماریِ پریزادۀ مسرور
محرم نشدش کس چو براین میکده با من
                             برروی رخ زرد و براین جامۀ ناجور
یکسو همه خنیاگر و آنسو همه مهجور
                        این طایفه خو کرده چو بر مویه رنجور
نه زنده و نه مرده مپندار که بر عرش
                        اینان نه همان دوزخیانند و نه آن حور
این قوم که بر خانۀ بیت الحزن آیند
                   ظاهر همه پر شور و به باطن همه مخمور
بر قافلۀ عمر سوارند کم و بیش
                  خود قافله دزدند و بر این عرصه سلحشور

حسرت دیدار

                                                                  برگرفته از کتاب صدای سخن عشق

از هجر تو میخانه نشین گشتم و مخمور    

هم دیده سیه گشته همی تن همه رنجور

آشفته  چو مویم همه  بر سلسله مویت

خواب از خُم و مستانه تر ازشیرۀ انگور

شب را همه  بر کنج خرابات به مستی  

سر می کنم  از خیل  خیالت همه مأجور

هم دردی و درمان و طبیبان پی مرهم     

زین درد مرا گشته  طبیبان همه  مهجور

بر خال سیه گشته دل ودین همه رسوا  

جان هم  ز می دیدۀ مستت  سر مسرور

برچشمۀ این دیده روان حسرت دیدار    

افسوس کّرم نیست مرا در شب  دیجور

نوشم ز خُم  لعل تو مستانه ترین می    

تا خدمت  جان می کندم  این تن رنجور

کام

                                                                            برگرفته از کتاب شیدایی

آسمان گر ندهد کام تو دیوانه چه سود

یا حبیبان نشوند بر لب پیمانه چه سود

حاصل عمر تو را کشمکش هر روزست

که بمانی و نماند ز تو افسانه چه سود

مرغک دل همه بر دام خورد دانه عشق

گر نزاید غزلی چند ز جانانه چه سود

تخت جم را همه بر همت رندانه دهند

ورنه چون پادشهان گوشه ویرانه چه سود

تخت جم باشی و بر گوشۀ میخانۀ خویش

                                    گر نماند ز فلک نام ز میخانه چه سود

چند خواهی که به فرمان کنی اش طلعت بخت

که بر این بخت تو را شوکت شاهانه چه سود

فکر آن باش تو را شیوۀ مردی باشد

                                    ورنه پروانه بزایی چو به کاشانه چه سود

بگذار بمیرم

 

                                                                        بر گرفته از کتاب صدای سخن عشق

آنجا که تورا مست به میخانه نشانم            

بگذار دلا  مست  لب جام بمیرم

قربانی  کوی همه  شیرین  سخنانم                

فرهاد بباید که براین نام بمیرم

بیمار خم  زلف توام  بر همه احوال               

دریاب که برحال و براین نام بمیرم

من مطرب میخانه عشقم همه دوشین           

درویشم و بر خیمۀ ناکام بمیرم

چون مرغ اسیری به ره دانه و دامی           

بگذار براین دانه وبر دام بمیرم

ترسم به لب جان رسدش هر نفس من             

اما چویتیمانه وبی نام  بمیرم

پروانه چو سوزد همه بر ماتم شمعی            

جاوید چوآن شمعم وناکام بمیرم

بر گوشۀ میخانه بسی سوزم و سازم             

بگذارکه برگردش ایام بمیرم

گنج سخن

 

                                                                           برگرفته از کتاب صدای سخن عشق

دوش بر زخمۀ دل یار کنار آمده  بود   

طاق ابرو به  اشارت  پی  یار آمده بود

دوش برخواب مرا قصۀ شیرین می گفت   

خواجه کز دلبریش دل به شکارآمده بود

با منش دیده زسرمستی دل سیر نخفت   

نوش جانش که چنین خواب وخمارآمده بود

آفرینش همه باد این بت بیگانه پرست  

کزفروغش مه وخورشید چو تارآمده بود

رهزن عقل که باخود بردش هوش وهواس     

این  چنین پیر به شبگردی یار آمده  بود

می و میخانه و سوزغم این زخمۀ نو 

این چنین  بود که یارم به  فرار آمده بود

آنچه نایافته گنج سخن و گوهر عشق    

کس ندانست که این را به چه کارآمده بود

شام یلدا

برگرفته از کتاب شیدایی                     

خواجه را گاهی دلش باما مدارا می کند

مرغک دل را چنین رسوا وشیدا می کند

دیده ام را گاه برسیلاب سیرابش کند

چشمۀ اشکم مرا اینگونه غوغا می کند

پیرم وبرنای دل هرشب چنان سر می کنم

کز نیستان دیده ام را غرق دریا می کند

خواجه را برعشق آید در پی آزار من

با شماتت دیده را بر عرش رسوا می کند

آنچه پیرم می کند یک طرۀ موی سپید

تاکجا گلزار صبحم شام یلدا می کند

دل اسیر آب و گِل برجویبار خون روان

این چنینم شیشۀ دل سنگ خارا می کند

جذبۀ لیلی ببین برپیچش یک طره اش

تیشۀ فرهادها غرق تقاضا می کند

مادر بخت

                                                                                    بر گرفته از کتاب شیدایی

ازسرمستی مرا افسون شکارم کرده بود

ازلب ساقی مرانوشی نثارم کرده بود

برشکرخند لبش بردیده آب افتاده بود

طاقت وصبرمرا نقش  و نگارم کرده بود

ازلب ساقی مرا آب حیاتم داده بود

ازلب میگون می ابربهارم کرده بود

لاجرم برچشم خونینم نشیند اشک غم

هرچه بودش این میان صرف قمارم کرده بود

دیده برمحراب اشکم دامن ساقی گرفت 

آتشی بودش براین دیده خمارم کرده بود

طفل اشکم می ربوداز دیدۀ من بارغم

مادربختم ولی ترک دیارم کرده بود

زلف مشکینش مراآتش حوالت کرده بود

                                   آتش اشکم مرا برچاه تارم کرده بود