دل نوشته 3.

ای عشق تو همواره دلپذیری

چون آواز چکاوکان در شام گاهان

اما ترسم از دست دادن تو نیست

از رو یا ییست که بی اندازه روشن است در خواب هایم

با خاطره ها پیش می روم

در رویا ها نهان میشوم

و در میان فوج زندگان چون مهی خاکستری

رو به خاموشی می گذارم

نه رویایی   نه خاطره ای    ونه حتی زمزمه ای

دیگر بر لبانم جاری نخواهد شد

وقلب من دیگر بار نخواهد لر زید

من چون سایه ای در میان آرزو ها جا مانده ام

این واپسین لحظه ها در سایه سار درختان تاک

و عطر باران خورده خاک پرسه خواهم زد

عشق از تو هدیه ایست

و این برایم تسلیست در دنیایی که نابودی  با همه چیز است

من نه موجی گذرا بر دریای افکارم

نه آهی بر بوسه های زهر آلود عشقی مقدس

تنها ترانه ای دست آموزم

که میان فوج فاجعه آسودگی می خواهد

سر نهان

                                                                                                از کتاب شیدایی

ما را دل و هم دیده ز دیدار جوان است

                          افسوس که این چرخه هنوزش دوران است

ما را هوس باده و می نیست که بر جان

                               آهیست که از دولت آن دیده روان است

قلاده عشقی همه بر گردنم آویخت

                             آن فتنه که بر هر نگهش نقش بتان است

هر چند مرا طالع نگون تاخت چپ و راست

                                  بر کیفر آن پای هنوزش به دوان است

اهریمن آتش که بر این سینه زبان است

                           می رقصد و پر کشمکش از جیفه آن است

بر نی بدم ای سینه که بر آه و فغانت

                           هر جا نگرم چشم جهان خواب خزان است

این کعبه عشقیست که بر دور طوافش

                          مشقیست که بر هر خط آن سر نهان است

قصه دل 2

                                                                                                   از کتاب شیدایی

دیده بستم چو ز افسون می دلکش جام

                            هر کجا بود سخن دیده پریزاد تو بود

رو نهان از همه مهراب دو ابروی تو داشت

                         چشم دل کز سر پیمانه به فریاد تو بود

نقش هر بت کده دیدم سخن از زلف تو گفت

                          پس هر پرده چو دیدم گله از داد تو بود

چو مرا فتنه به جان بود زآن چشم سیه

                           کس ندانست مرا دیده که بر یاد تو بود

گر چه ما را خجل از روی تو بر پای نمود

                           چو به در برو مرا جان همه بر باد تو بود

بر سر خوان تو من جان همه ارزان دادم

                              که مرا سینه چنان آتش حداد تو بود

لعل شیرین من و قصه ناکامی دل

                              همه بر پای یکی تیشه فر هاد تو بود

 

غم پرواز

                                                                                             از کتاب شیدایی

آشیان سوختگان را غم پروازی نیست

                            پر پروازی اگر هست هم آوازی نیست

کاروان پیش و بر این قافله سالاری نیست

                     تخت شاهی و بر آن شاهد شهنازی نیست

گنه از چشم نظر باز من بی پرواست

                     که به سر شور و نه دل یاور دمسازی نیست

جز مزار غم و بر دیده من نقش کبود

                           به گمانم که دگر سوختنم سازی نیست

دم ز نای غم من قافیه می پردازد

                           که بر این نقش تو را قافیه پردازی نیست

دلکم گه سر نازی و گهی سوی نیاز

                           وه همان به که تو را صورت طنازی نیست

بلبلان را همه بر دار فلک در رقصند

                        چند و چون فلک ای مرغک من بازی نیست

طاعت

                                                                                           از کتاب یادم کن امشب

جای وصل تو مرا گوشه کاشانه خوشست

                            چو مرا بوسه می بر لب پیمانه خوشست

خدمت عشق تو کرده است مرا سینه تنگ

                            که مرا طره زلفت چو زنم شانه خوشست

همه بر زلف کمندت چو بپیچد هر دل

                         کنج این سینه طلب از لب در دانه خوشست

من خمارم همه بر چشمه جادوی رخت

                           چون به مهراب دو ابرو رخ جانانه خوشست

مطربم گو که نوازد همه بر سوز دلم

                           که مرا خاطر آشفته بر این خانه خوشست

آه و فریاد که از چشم حسودان همه وقت

                            می و معشوق طلب از بردیوانه خوشست

مدعان را نشود فهم چو بر نغز سخن

                        که مرا طاعت محبوب به می خانه خوشست

قرار

                                                                                    از کتاب یادم کن امشب

خیال زلف دلدارم مرا مست و خمار آرد

                          شب یلدای ما را هم به نوشی بر نهار آرد

چو مهمان خراباتم ز کام دل قرارم نیست

                             که بر خال لب لعلش مرا یک دم قرار آرد

بهار عمر ما را بر می پیمانه چون آید

                            نشینم در بر یاری که کام از دل به بار آرد

به زیر تیغ مژگانش نهادم سر که تا فرصت

                              به پای خط فرمانش مرا از جان دمار آرد

به بزم لاله و لیلی چو بر می خانه ره جویم

                        چو بر این بخت بر خور دار مرا نوشم هزار آرد

دل بشکسته ما را سر شور و شرر خواهد

                       چو خونین نر گس مستش مرا بر دل شرر آرد

مرا چون چشمه اشکم قراری بسته بر زلفش

                               بر این ویرانه گردون مرا رنجی شمار آرد

بمیریم

                                                                                 از کتاب صدای سخن عشق

یارب غم ما کو که ز غمنامه بمیریم

                         بر زخمه این دل چو به ویرانه بمیریم

آشفته و حیران ز خود افسانه بسازیم

                            وانگه همه بر ماتم افسانه بمیریم

بر آه جگرسوز و بر این پهنه گیتی

                       چون شمع بر این گردش پروانه بمیریم

ای دل دو سه پیمانه بنوش از سر مستی

                          تا باز بر این گوشه می خانه بمیریم

عهدیست میان من و ساقی که یک امشب

                    جان بر کف ومی بر لب و مستانه بمیریم

می آر مرا ساقی می خانه که امشب

                         ما را نه چراقیست که بر خانه بمیریم

تا هست بر این دیده دو سه جرعه اشکی

                          ساقی بفشان دیده و دردانه بمیریم

حرمت عشق

                                                                                              از کتاب شیدایی

اهل دردان همه درد دل من می دانند

                               نازم این طایفه را بر تب دل بی دردند

چوبه یک ماتم پروانه یگریند به صبح

                                حیرتم بر دل خونین ز چه رو نا مردند

من به می خانه و این طایفه بر مسند خم

                          همگان مست بر این دار جهان می گردند

حرمت عشق ندانند که بر گردش چرخ

                            همچو پروانه بر این دامن سرکش گردند

دردمندم من و بر مکتب عشقم به نماز

                                 همه بر مکتب این عشق بلا گردانند

من بر این عشق بسازم همه افسانه خویش

                            چو بر این خط و نشانش همگان حیرانند

اهل دردان که زبان دل من می دانند

                                  بلبلانند که بر باغ جهان می خوانند

یاد او

                                                                                                از کتاب شیدایی

من همان پیرم که بر می خانه خو کرده دلم

                                 داد سودای مهی را جستجو کرده دلم

من همانم کز لب می گون بنوشم روز و شب

                                 زان که بر خمر و خمارم یاد او کرده دلم

رندم و بر گوشه می خانه از عهد ازل

                                          قصر آمال بهشتی آرزو کرده دلم

حالیا نالم ز دست دیده و دل هر زمان

                                      چشمه اشک مرا آب وضو کرده دلم

طفل اشکم بی پدر دامن نگارین می کند

                                  با همه ذرات خویشم هایو هو کرده دلم

مرغ مسکین قفس را لحظه پرواز نیست

                                          گلشن آزادی اش را آرزو کرده دلم

خود نمی دانم چرا در خانه بیت الحزن

                                        گلشن طبع مرا افسانه گو کرده دلم

جور

                                                                                            از کتاب شیدایی

مهرت افزود چو بر سینه مرا جان فرسود

                             وه که بر آتش عشقت همه دردم بهبود

به هوای تو چنان خون شدش این دیده من

                             که بر آن سرو دلم گشت به گلزار خمود

من ز جور تو بنالم ز دل و جان که هنوز

                                 بستر دیده من از غم هجرت چو کبود

من که عمریست نیاسوده ام از هجر رخت

                      گو مرا مست و چو هوشیار به دام تو چه سود

زهر هجرت چو مرا داد به لب بوسه نوش

                               همه این دیده من شد ز غمم خون آلود

یار گم کرده و بر گوشه می خانه خموش

                             جمله افلاک ز عشقت همه خَمار و خمود

جز به عشق تو نبازم دل و دینم یارا

                              که ز عشق تو مرا جان چو خدایم بخشود

فال نکو

                                                                                              از کتاب شیدایی                                                                                                                                                                                                                                 

اشک و خونم چو مرا باز به دیدار آمد

                        خوابم آشفت و مرا اشک پدیدار آمد

ناله مرغ دلم رفت چو بر گلشن دوست

                            دیدمش باز مرا یار چو غمخوار آمد

سینه ام تافته بر آتش عشقش فریاد

                           که بر آن عشق مرا در پی آزار آمد

من سپردم دل ودینم همه بر چنبر زلف

                              هر چه آمد همه از قادر قهار آمد

ای دل از عشق بیارای چو خود کز پی رنج

                           یوسفی بر حرمت در پی تیمار  آمد

خود ندانم که چه ها رفت مرا بر غم عشق

                    غم عشقی که بر آن دل همه سربار آمد

فال ما را چه نکو بست فلک از پی عشق

                           که مرا بخت چنین زار و چو دلزار آمد

شیوه شیدایی

                                                                                           از کتاب یادم کن امشب

ناز آن بت شکن و نای مسیحایی را

                             که ز دل اندازد شیوه رسوایی را

نیش و نوش است چنان در لب گلگونش

                     که به دل مشق کند شیوه شیدایی را

بلبل دل که بیاموخت سخن از قندش

                           ندهم مفت دل و سینه سینایی را

در سیمین طلبد چشمه اشکم شب و روز

                           که پریشان کندش زلف چلیپایی را

مست بر خانه خواجه چو شدم گفت مرا

                            بشکند بار غم اینجا سر تنهایی را

اگر افسانه شیرین شکند تیشه عشق

                          بار هجران شکند سنگ شکیبایی را

پیر ما گفت شبی گوشه این خانه مرا

                           وای اگر بینمش آن ماه تماشایی را

سراب

                                                                                                 از کتاب شیدایی

من به شبگردی آن طره ناب آمده ام

                         گویی از زخمه چنان بر تب و تاب آمده ام

تاب دل می رودش بر تب این سینه داغ

                       ز می و باده  یک امشب به عذاب آمده ام

به غلامی در می خانه و مست از می ناب

                     شاهم و نشعه به یک جرعه شراب آمده ام

می نوازد گه و گاهی دلم از عشق غزل

                           من که بر سحر قلم خانه خراب آمده ام

بار هجران کشمش دوش بر این پاره تن

                       چون بر این طلعت خویشم به عتاب آمده ام

به تولا خورم از چشمه خونابه دل

                     تشنه کامم چو بر این چشمه سراب آمده ام

جز رخ دوست نبینم چو به هر پیچ و خمی

                          که به هر طره چنان بر خم و تاب آمده ام

خون جگر

                                                                                      از کتاب یادم کن امشب

 به تیر طعنه امشب را اگر شامم سحر آید

                               دل خونین ما را هم چو بر غصه به سر آید

چو فریاد آورم هر دم بجوشد چشمه اشکم

                              که بر سیلاب خونینم همه نقشش نظر آید

مرا جان و دلی بخشد چو هر گه یاد ما آید

                                که بر گلزار دل هر دم گل و ریحان ثمر آید

چو بر نی سر خوش و دلکش بپیچم پای گیسویش

                                ز تاب جعد هر مویش همه جانم به در آید

چه خوش بر چشم خواب آلود بگیرم دامن زلفش

                           که چون بر شام گیسویش مرا صبحی دگر آید

مرا چون بی گل رویش نباشد چشمه جانی

                                     بسا بر دامن این تن هزاران ناله بر اید

مباد ای مرغک جانم به شر و شور دل سازی

                               که بر هر سوز و ساز آن تو را خون جگر آید

قصه دل1

                                                                                         از کتاب یادم کن امشب

خاطر آشفته و این دیده به سیلاب روان

                          دل پیرم همه از روی رخش گشته جوان

موی ژولیده و پیراهن از عشقش همه چاک

                                همه آفاق بر آورده ز دل تیر و کمان

نیست بهتر ز می لعل لبش جام دگر

                            که بر آن می بردش دیده پی زلف بتان

چو تمنا کنم از طره افسون همه عشق

                            می کند دیده پس پرده زلفش چو نهان

من که بیمار خم زلف بتانم همه عمر

                              از چه رو باغ دلم می کندش باز خزان

مرغ دل را همه بر نغمه سوزش چو خوشست

                    می شود در پی سازش چو به هر سوی روان

آه از این خاطر آشفته و این چشم خمار

                         می کند قصه دل را چو به هر گوشه عیان

بار گران

                                                                                          از کتاب یادم کن امشب

ترسم از بار غمت عمر گران بر گیرم

                         سوی می خانه چو دل خون و چکان بر گیرم

دگران بر خم و خم خانه پذیرا چو شوند

                                 ترسم از بخت بدم رخت شبان بر گیرم

درد دل را چه کنم گر به زبان می گویم

                                اهل دل نیست بر آن تا که زبان بر گیرم

گر دهد عمر مرا فرصت یک روزه چنان

                                      بر همه داد زبان زخم زمان بر گیرم

یک جهان تاب ملال است چو بر سینه من

                                   ناز شصتم که غم از باغ خزان بر گیرم

لاله گون دشت دلم گشت به هر تیر بلا

                               تا به هر زخمه چو جان موی کنان بر گیرم

گاه از جور زمان نالم و گه زخم زبان

                                     کی رسد تا ز فلک شر بدان بر گیرم

خواب

                                                                                                     از کتاب شیدایی

ا سحر شد دلکم سر چو بر آور از خواب

                             می دمد اختر و مهتاب ز هر چنگ رباب

مرغ دل را هوس دانه پرانی چو نمود

                         بسپر این دل همه بر پای یکی لعل مذاب

آفرین باد تو را بر همه این شاه غزل

                       درس عشقست یکی نغز و یکی گوهر ناب

دیده بر گیر ز هر پنجه خواب و بشتاب

                          که تو را چهره برافکنده ز هر نقد و نقاب

مکتب عشق تو را به ز چنین درس و کتاب

                       که تو را مسجد و محراب کند در تب و تاب

دیده مست تو را لایق هر جامی نیست

                          که تو را نغمه شوق آوردت چون سیراب

خیز و بر شوق و شرر بر لب پیمانه بزن

                            لاله برگیر و برآن سر چو برآور از خواب

جلوه مستانه

                                                                                از کتاب صدای سخن عشق

دل وجان می بردم یار به میخانه خویش    

تاکه نوشم دهداز زهرۀ پیمانۀ خویش

تا که بر چشم  سیه  باز قرارم چو برد 

هرکجا باز برد دل پی خمخانۀ خویش

امشب از چشمۀ مهتاب روم سوی حبیب   

تا گشاید مگر این باردر خانۀ خویش

نقش لیلی  زنمش بر در این خانه بسی   

یار اگر آورد این پیربه میخانۀ خویش

 امشبم باز مرا مه چه کنی خون به دلم   

چو براین خون جگرساخته افسانۀ خویش

 آه ازآن جلوۀ مستانه که برچشمۀ نوش    

 دست زلفیست که آویخته برشانۀ خویش

 یاربم خاطرازاین بیش مخواهش رسوا   

      خاطر آشفته ام از دیدۀ رندانۀ خویش

غزال

                                                                                                    از کتاب شیدایی

ساقیا باده ز پیمانه رضوانم ده

                        که مریدانه تمنای وصال آمده ام

آخر ای دلشکن از سینه پر آه و فغان

                   سر شوریده پی وصف جمال آمده ام

تشنه می میرم و بر چشمه خون سیرابم

            من که شرمنده ز وصفش کر و لال آمده ام

جز رخ دوست نبینم به هر آیینه عشق

              که به هر خط و نشانش به سوال آمده ام

خط زنگار لب و نسخه جادوی رخش

              اینچنین اشک فشان بر خط و خال آمده ام

یک جهان شعر وبر این سینه همه داغ جگر

                    سینه سوز و همه پر آه وملال آمده ام

خواهمش میل وصالش که در او آویزم

                  من که عمری همه بر صید غزال آمده ام

نغمه عشق

                                                                                                 از کتاب شیدایی

آمد از تاب و تب دل همه جانم سر ناز

                            خوابم آشفت بر این آیه اعجاز و نیاز

پیرهنم چاک و مرا دامن چشمیست پر آب

                       کس بر این جوی روانم نشود سوی نماز

امشبم خون جگر می خورم و نغمه ساز

                      می نوازم دل غم دیده به هر سوز و گداز

من مگر مصلحت خویش به می خانه برم

                           که مرا جز لب جامی نشود محرم راز

غرقه اشکم و بر دامن من جوی روان

                       جز همین فتنه نبودش به جهانم دمساز

دگران را همه بر توسن بختیست سوار

                    سوی این بخت هنوزش دل و هم دیده دراز

مطربم گو که بر آرد ز فلک نغمه عشق

                         تا بگیرم همه داد خود از این شعبده باز

طالع

                                                                                  از کتاب صدای سخن عشق

شب و بر دولت می چشم پر آبی دارم

                             تا همه شهر بدانند چه حالی دارم

زاهد شب همه بر سرزنش من بیدار

                       من بر این طعنه خدا سینه پر آهی دارم

نی نوازم همه بر نقش خیالش جانا

                     من که چون پادشهان تختی و تاجی دارم

خویشتن را همه سوزد به یکی جرعه عشق

                             چه کنم طالع پر سوز و گدازی دارم

جز همان نقش که بر پنجه کشم بر مهراب

                              نه دگر نقش و نه جلوه جانی دارم

دل و جان همره یار است به هر کوی روان

                       من اگر دعوی عشقش گه و گاهی دارم

چرخش گردش ایام به کام است و مرا

                             پای این چرخ همه باغ و بهاری دارم

پرده رویا

                                                                                        از کتاب یادم کن امشب

امشب ز چه رو دیده من سر به هوایی

                               در حسرتم ای دیده دمی نزد من آیی

ما را همه بر زخم برنجانی اگر باز

                                در حال بیایم که بر این زخمه شفایی

ای اشک بر این دیده مشین در پی مژگان

                                       کز خنجر آن بر تو رسد باز بلایی

بر آه سحر گه چو بنالد دل تنگم

                                      بر سینه خونین کنمت یاد کجایی

ترسم که در خانه گشایم همه بر مهر

                                     لیکن لب لعلت بگشایی به جدایی

آهسته به گوش فلک ای اشک بیاویز

                                    باشد که ز آن دیده شود باز هوایی

بیدار شو ای دیده از این پرده رویا

                                 ترسم که نباشد پس این پرده خدایی

سایه معشوق

                                                                                                  از کتاب شیدایی

من ملک بودم و فردوس برین منزل بود

                       عشق را بر سر تعظیم منش کامل بود

مرغ دل را طلب از پیر خرابات نبود

                         رونق می کده گر بود از آن محفل بود

ره به می خانه ز مینای می و مینویش

                     فتنه ای بود که پوشیدن از آن مشکل بود

من ملک بودم وبر سایه معشوق به خواب

                              حلقه عهد من از روز ازل باطل بود

اشک غم بود که بی واهمه خنجر می زد

                          آه از آن پرده سوزی که مرا بر دل بود

خود چنان باخته ام بر فلک شعبده باز

                            کز ازل تا ابدش بندگی ام واصل بود

(من ملک بودم و فردوس برین جایم بود)

                    آن کشیدم که مرا خاک رهش حاصل بود

آتش هجران

                                                                                                   از کتاب شیدایی

آن چنانم که بر این آتش هجران که مپرس

                            همه عمریست که سوزم همه نالان که مپرس

من عروس شب و بر بخت گرانم یارب

                                 اشک و آهم همه بر کلبه احزان که مپرس

محرم من نشود عرصه می خانه خدا

                           این حرم چشمه شومیست به دامان که مپرس

من در این عرصه نه چون شعله که سوزم یارب

                                    آتشی بود بر این موی پریشان که مپرس

طفل اشکم همه بر پای قمارش دادم

                                  شکوه ها دارمش از والی زندان که مپرس

به قمارش همه دادم دل و دینم بر باد

                                  ناله هاییست بر این دیده گریان که مپرس

اینکه بر شوق غزل سینه بر آتش کردم

                                    آنچنان سوختم از آتش هجران که مپرس

دولت حاجات

                                                                                                    از کتاب شیدایی

خیز تا قصه این عشق به جنات بریم

                             این سفر نامه غم تا به خرابات بریم

خیز تا اشک شود نامه نویس من وتو

                           قاصدی نیست کزین فتنه مکافات بریم

مزرع دیده عجب سوخت به چوگان رخت

                      این همان معرکه باشد که به هیهات بریم

گر جهان نیک وبدش قسمت ما بود دمی

                        نغمه ای ساز که نایش به سماوات بریم

شب همه چشم و چراغ فلکش بر سر ما

                         تا کجا شرح دل خون همه سوغات بریم

واژگون گشت سپهر از خم مژگان تو وای

                            خیز تا بخت همایون چو به غایات بریم

نافه زلف تو راچشم و چراغ است به راه

                            خیز تا سجده بر آن دولت حاجات بریم

غم مخور

                                                                                                  از کتاب شیدایی

(یوسف گمگشته باز آید به کنعان غم مخور)

                               کلبه ما هم شود باغ سلیمان غم مخور

چرخ گردون را به روزی می شود بر کام ما

                      درد هجران می شود گاهی چو آسان غم مخور

بگذرد این و رسد روزی دگر بر عاشقان

                          طوطی دل را شود روزی غزل خوان غم مخور

می بیاور ساقی میخانه امشب تا سحر

                             نوبت مستی شود روزی به پایان غم مخور

لاله را بر باغ داعم نیست پیوند خزان

                              می رسد بر باغ ما روزی بهاران غم مخور

بر شب هجران رسد صبح وصالی عاقبت

                        صبح وصلم می رسد از شام هجران غم مخور

درد بی درمان به روزی میشود درمان به عشق

                          عشق را درمان شودروزی به ایمان غم مخور

دلجو

                                                                                         از کتاب یادم کن امشب

شراب و ساقی و محراب ابرو

                       شمیم زلف یار و جعد گیسو

بده ساقی شراب نابم امشب

                        بود میل دلم بر چشم جادو

به جز بر جعد گیسویش نبینم

                   که چون بینم ز دیده گیرمش رو

نسیم مشک زلفش می برد هوش

                  که چشم دل بود بر چشم مهرو

به تیر غمزه نازش شدم صید

                         اگ چه مر غکم بر دام ابرو

دو صد فتنه مرا افتد بر این جان

                       چو گیرم دامن آن سرو دلجو

بر آب دیده شویم جام مینو

                   کشم خون جگر بر چشم و ابرو

دل از دلبر ننالد غیر جعدش

                      که پیرم کرده خال لعل هندو

روزگار

                                                                                         از کتاب یادم کن امشب

گفتمش چون دلبری دل می برد از من قرار

                               گفت جانا عهد ما را می برد تا پای دار

چون کنم با بخت خواب آلوده چندی سازگار

                           می به جام لاله می ریزم گه و گاهی کنار

من به هر شب می کنم بر آب چشمم غسل خون

                             سر به سوی آسمان نالم ز دست روز گار

آتشی در سینه می سوزد که خرمن سوزدش

                                 کی رسد تا روزگاران آردش از من دمار

در تنور دل که جای کوره حداد نیست

                                مرغ دل را جای گلزار می برد بر پای دار

ای سحر دیدار یار امشب مکن از من دریغ

                                 بار دل بندم من از این شهرو ازدیدار یار

ای فلک دل بی فروغ و کوکب بختم به خواب

                                    گه بنالد مرغک دل بر لای لای روزگار

دامن حسرت

                                                                                         از کتاب یادم کن امشب

تا چند خورم خون دل از نرگس شهلا

                                 تا چند  کنم  بر  دل پتیاره  مدارا

خواهم که به نالیدن این زخمه همه شب

                              نوشم ز لب ساقی و هر ساقر مینا

من پیر خراباتم و بر کنج خرابات

                         سوزد همه این سینه بر آن شعله سینا

این زلف کمندین که بدادم همه بر باد

                            داند که چه ها می کشم از طره لیلا

شب ها گله زلف چنان زخمه سازیست

                             بشنو که فلک خوان مرا برده به یغما

شب ها منم و سوز و گداز دل گلگون

                             داغ است مرا سینه چنان از بت رعنا

پرورده مرا عشق چو بر دامن حسرت

                               تا عشق بزایم همه چون آدم و حوا

جلوه پروانه

                                                                                        از کتاب یادم کن امشب

تا مرا زخمه عشق است به می خانه بیا

                          نوش دارو شده بر زخمه و مستانه بیا

عمر یک روزه مرا مهلت فردایی نیست

                             تا مرا باز نفس مانده بر این خانه بیا

نازنینم همه بر ناز تو یک عمر به دام

                           دگر اکنون همه بر ناز و بر این دانه بیا

بر شب هجر چنان بلبل سرگشته منم

                             دامن افشان همه بر جلوه پروانه بیا

تب عشقت همه آرد به لبم جان آخر

                              تا گذارم همه جان بر لب پیمانه بیا

همه دل بسته چو بر طره دلبند تو دل

                              ای بنازم همه دل فاخر و فرزانه بیا

زخمه هجر مرا بوسه لعل تو شفاست

                            تا بر این بوسه شوم بر در جانانه بیا