یارم چو کنارم همه می شد چو به کامم
من پادشه و پادشهان باز غلامم
گو می چو بیارید که امشب سر ذوقم
در خانه هم امشب ز طلب مست مدامم
در مجلس واعظ که کنندم چو نصیحت
من لب به لب باده و این گردش جامم
تا دل همه بر مهر رخش بسته چو پیمان
بر کوی رخش هست مرا باز مقامم
از عیب کسان رند و نظر باز و چو خَمار
رنجی نرسد باز مرا رنج مدامم
بی باده و مستی چو نشینم به خرابات
کز بوی خوشش پر کنمش باز مشامم
هر لحظه ز آن طره مرا پرس که گویم
بی زلف چنین یار مرا باده حرامم