یارم چو کنارم همه می شد چو به کامم

من پادشه و پادشهان باز غلامم

گو می چو بیارید که امشب سر ذوقم

در خانه هم امشب ز طلب مست مدامم

در مجلس واعظ که کنندم چو نصیحت

من لب به لب باده و این گردش جامم

تا دل همه بر مهر رخش بسته چو پیمان

بر کوی رخش هست مرا باز مقامم

از عیب کسان رند و نظر باز و چو خَمار

رنجی نرسد  باز مرا رنج مدامم

بی باده و مستی چو نشینم به خرابات

کز بوی خوشش پر کنمش باز مشامم

هر لحظه ز آن طره مرا پرس که گویم

بی زلف چنین یار مرا باده حرامم