از کتاب صدای سخن عشق


پیرم و دل هوس باده و می می کندم

                              مگرش بوسه می چاره ایام کند

بر سر هر گذر افتد دل پتیاره خدا

                         تا مگر بر گذرش چشمه دل رام کند

جز همین سینه تنگم نبود سنگ صبور

                            تا همه تلخی ایام بر این جام کند

همه این سینه تنگم به یکی آه جگر

                       عاقبت سوزد و دامن همه بر دام کند

دود آهیست مرا سوزد و سازد هم شب

                             متحیر که چه با سینه ناکام کند

کوزه داران حرم را همه بر جرعه می

                    کی کجا دست طلب نامی و بد نام کند

خواجه را گفت شبی ساقی می خانه پرست

                            مرغ دل را طلب دانه مگر رام کند