از کتاب شیدایی
من همان پیرم که بر می خانه خو کرده دلم
داد سودای مهی را جستجو کرده دلم
من همانم کز لب می گون بنوشم روز و شب
زان که بر خمر و خمارم یاد او کرده دلم
رندم و بر گوشه می خانه از عهد ازل
قصر آمال بهشتی آرزو کرده دلم
حالیا نالم ز دست دیده و دل هر زمان
چشمه اشک مرا آب وضو کرده دلم
طفل اشکم بی پدر دامن نگارین می کند
با همه ذرات خویشم هایو هو کرده دلم
مرغ مسکین قفس را لحظه پرواز نیست
گلشن آزادی اش را آرزو کرده دلم
خود نمی دانم چرا در خانه بیت الحزن
گلشن طبع مرا افسانه گو کرده دلم
